List Episkopatu Polski na 100 rocznicę objawień fatimskich

W dzi­siej­szej Ewan­ge­lii Jezus zwra­ca uwa­gę na jed­ną z istot­nych cech zbaw­czej miło­ści, mia­no­wi­cie na jej zwią­zek z Boży­mi przy­ka­za­nia­mi. „Jeże­li Mnie miłu­je­cie, będzie­cie zacho­wy­wać moje przy­ka­za­nia. (…) Kto ma przy­ka­za­nia moje i zacho­wu­je je, ten Mnie miłu­je” (J, 14,15.21). Miłość uwi­dacz­nia się przez zacho­wy­wa­nie przy­ka­zań i gwa­ran­tu­je praw­dzi­we zjed­no­cze­nie z Bogiem w Zmar­twych­wsta­łym Chrystusie.
Nara­sta­ją­cy obec­nie defi­cyt miło­ści, z rów­no­cze­snym lek­ce­wa­że­niem przy­ka­zań, spra­wia, że żyje­my w świe­cie nazna­czo­nym głę­bo­ki­mi podzia­ła­mi i wro­go­ścią. War­to o tym przy­po­mnieć w roku, w któ­rym obcho­dzi­my jubi­le­usz set­nej rocz­ni­cy obja­wień Mat­ki Bożej, któ­re mia­ły miej­sce w Fati­mie od 13 maja do 13 paź­dzier­ni­ka 1917 roku. Obja­wie­nia te nale­żą do naj­bar­dziej zna­czą­cych w życiu Kościo­ła i nie tra­cą dziś nic ze swo­jej aktu­al­no­ści. Świad­czy o tym nie­zwy­kłe zain­te­re­so­wa­nie Fati­mą ludu Boże­go wraz ze swy­mi paste­rza­mi, inspi­ro­wa­ny­mi naucza­niem papie­ży, zwłasz­cza św. Jana Paw­ła II. Papież Polak włą­czył w poczet bło­go­sła­wio­nych dwo­je dzie­ci fatim­skich: Hia­cyn­tę i Fran­cisz­ka, zaś czci­god­ną Słu­gę Bożą, sio­strę Łucję, przyj­mo­wał na audien­cjach i kore­spon­do­wał z nią aż do jej śmier­ci. Tro­je dzie­ci z Fati­my, mimo ich bar­dzo mło­de­go wie­ku, pozo­sta­wi­ło nam świe­tla­ny przy­kład miło­ści Boga, modli­twy i cier­pie­nia, ofia­ro­wa­nych w potrze­bach Kościo­ła i świa­ta, zwłasz­cza w inten­cji nawró­ce­nia grzesz­ni­ków, zacho­wy­wa­nia przy­ka­zań Deka­lo­gu oraz wyba­wie­nia nas od woj­ny. W świe­tle tych obja­wień Kościół roze­zna­je zna­ki czasu.

1. Wobec zna­ków czasu

Celem obja­wień Maryj­nych, w szcze­gól­no­ści tych w Fati­mie, jest uka­za­nie i wyja­śnie­nie zna­ków cza­su w dobie kry­zy­su wia­ry. W odczy­ty­wa­niu owych zna­ków waż­ną rolę peł­ni Mary­ja, Mat­ka Zba­wi­cie­la, kie­dy wzy­wa wciąż na nowo do reali­zo­wa­nia woli Bożej, jako jedy­nej gwa­ran­cji zacho­wa­nia ładu i poko­ju na świe­cie. Przy­kład dzie­ci fatim­skich, peł­nych szla­chet­nej pro­sto­ty i zawie­rze­nia Bogu, jest żywym przy­po­mnie­niem o abso­lut­nym pry­ma­cie Boga w życiu i peł­nie­niu Jego woli od naj­młod­szych lat aż do spo­tka­nia z Nim w chwa­le nie­ba. Gdy zawo­dzi mądrość „wiel­kich” tego świa­ta, Naj­lep­szy Ojciec w nie­bie po raz kolej­ny w dzie­jach ludz­ko­ści posłu­gu­je się gło­sem „malucz­kich”, by przy­po­mnieć o naj­waż­niej­szych spra­wach czło­wie­ka i świata.

2. Odpo­wiedź papie­ży na orę­dzie fatimskie

W dzie­ło odczy­ty­wa­nia prze­sła­nia orę­dzia z Fati­my włą­cza­li się wszy­scy kolej­ni papie­że, dostrze­ga­jąc w nim wyraz Boże­go miło­sier­dzia dla rato­wa­nia świa­ta. Wol­no nam jed­nak powie­dzieć, że szcze­gól­ne zasłu­gi na tym polu pozo­sta­wił św. Jan Paweł II.
Papie­żo­wi oca­lo­ne­mu z zama­chu za przy­czy­ną Pani Fatim­skiej w dniu 13 maja 1981 roku, nie­zwy­kle bli­ska była spra­wa Rosji i roz­pa­da­ją­cych się struk­tur komu­ni­zmu. Toteż 25 mar­ca 1984 roku doko­nał on Aktu poświę­ce­nia świa­ta Nie­po­ka­la­ne­mu Ser­cu Maryi, obej­mu­jąc nim szcze­gól­nie „tych ludzi i te naro­dy, któ­re tego naj­bar­dziej potrze­bu­ją”. Według wewnętrz­ne­go natchnie­nia sio­stry Łucji, dopie­ro poprzez ten Akt zosta­ło speł­nio­ne życze­nie Mat­ki Bożej, ponie­waż doko­na­no zawie­rze­nia publicz­nie i w jed­no­ści z wszyst­ki­mi bisku­pa­mi świa­ta. Nasz wiel­ki rodak w sobo­tę 13 maja, w Jubi­le­uszo­wym Roku 2000 włą­czył do gro­na bło­go­sła­wio­nych Fran­cisz­ka i Hia­cyn­ty a czerw­cu tego same­go roku ujaw­nił trze­cią część tajem­ni­cy fatimskiej.
Bene­dykt XVI, naj­bliż­szy współ­pra­cow­nik św. Jana Paw­ła II, pod­czas piel­grzym­ki do Fati­my 13 maja 2010 roku stwier­dził, że „łudził­by się ten, kto by sądził, że misja Fati­my zosta­ła zakoń­czo­na”. Dla­te­go akcen­to­wał z całą mocą, że orę­dzie z Fati­my powin­no być pod­ję­te przez każ­de­go wyznaw­cę Chrystusa.
Papież Fran­ci­szek pod­czas uro­czy­sto­ści jubi­le­uszo­wych, upa­mięt­nia­ją­cych set­ną rocz­ni­cę obja­wień fatim­skich, 13 maja 2017 r. kano­ni­zo­wał Fran­cisz­ka i Hiacyntę.

3. Aktu­al­ność prze­sła­nia fatimskiego

Według prze­ka­zu Słu­gi Bożej, sio­stry Łucji, Pani Fatim­ska wska­zu­je na dwie dro­gi oca­le­nia świa­ta. Pierw­szą z nich jest powrót do Ewan­ge­lii oraz oso­bi­ste wej­ście na dro­gę nawró­ce­nia i poku­ty. Jest to dro­ga, któ­rą zapla­no­wał Bóg zachę­ca­jąc przez swe­go Jed­no­ro­dzo­ne­go Syna do modli­twy eks­pia­cyj­nej w inten­cji nawró­ce­nia grzesz­ni­ków. W cza­sach, kie­dy Bóg jest znie­wa­ża­ny, pra­wa Boże dep­ta­ne a świat pogrą­ża się w ciem­no­ści zła, koniecz­ne jest zadość­uczy­nie­nie Bogu w Chry­stu­sie, zgod­nie ze sło­wa­mi Mat­ki Bożej wypo­wie­dzia­ny­mi do dzie­ci z Fati­my: „Ofia­ruj­cie się za grzesz­ni­ków i powta­rzaj­cie wie­lo­krot­nie – zwłasz­cza gdy będzie­cie podej­mo­wa­li jakąś ofia­rę – «O Jezu, czy­nię to z miło­ści dla Cie­bie, w inten­cji nawró­ce­nia grzesz­ni­ków oraz jako zadość­uczy­nie­nie za grze­chy popeł­nio­ne prze­ciw­ko Nie­po­ka­la­ne­mu Ser­cu Maryi»” (Obja­wie­nie z 13 lip­ca 1917 roku).
Jeże­li jed­nak zabrak­nie oso­bi­ste­go i wspól­no­to­we­go zadość­uczy­nie­nia – ostrze­ga­ła Mary­ja – Bóg popro­wa­dzi ludz­kość inną dro­gą rato­wa­nia świa­ta, poprzez bole­sne oczysz­cze­nie: cier­pie­nia, prze­śla­do­wa­nia, woj­ny i śmierć. Wte­dy licz­ni chrze­ści­ja­nie dołą­czą do uka­za­nej w „trze­ciej tajem­ni­cy” fatim­skiej wiel­kiej rze­szy kapła­nów, osób zakon­nych i świec­kich wyznaw­ców Chry­stu­sa, podą­ża­ją­cych pokor­nie za papie­żem. Jak wie­my ze wspo­mnia­nej wizji, wszy­scy oni prze­mie­ni­li się w orszak męczen­ni­ków, za któ­ry­mi postę­po­wa­li anio­ło­wie, zbie­ra­ją­cy do krysz­ta­ło­we­go naczy­nia krew męczen­ni­ków, zjed­no­czo­nych w swej śmier­ci z odku­pień­czą śmier­cią Chry­stu­sa, a wszyst­ko dzia­ło się pod wiel­kim krzy­żem na wzgó­rzu za mia­stem, będą­cym sym­bo­lem Golgoty.

4. Podej­mij­my prze­sła­nie z Fatimy!

Orę­dzie fatim­skie kie­ro­wa­ne jest nie­prze­rwa­nie do całe­go Kościo­ła. W naszej Ojczyź­nie żywo pie­lę­gno­wa­ny jest kult Pani Fatim­skiej, któ­rej figu­ra pere­gry­no­wa­ła w wybra­nych para­fiach każ­dej die­ce­zji od 14 paź­dzier­ni­ka 1995 roku do 11 paź­dzier­ni­ka 1996 roku. Oby Pan Bóg dał naszej ojczyź­nie łaskę odwa­gi do wiel­kiej ducho­wej odno­wy, celem zachę­ty i opar­cia moral­ne­go tak­że dla innych naro­dów. Zale­ży to jed­nak od tego, czy nam wszyst­kim nie zabrak­nie żywej wia­ry i wytrwa­ło­ści. Kto pra­gnie przy­jąć orę­dzie fatim­skie, niech nie lęka się wstą­pie­nia na dro­gę ewan­ge­licz­nej odno­wy życia, poku­ty i modli­twy wyna­gra­dza­ją­cej za nawró­ce­nie błądzących.
Przy­ję­cie orę­dzia z Fati­my wyra­ża się ponad­to we włą­cze­niu się w odpra­wia­nie pierw­szych sobót mie­sią­ca. Każ­dy, kto przez pięć kolej­nych pierw­szych sobót będzie w sta­nie łaski uświę­ca­ją­cej, przyj­mie Komu­nię św. i odmó­wi część różań­ca św., roz­wa­ża­jąc w zjed­no­cze­niu z Mat­ką Bożą tajem­ni­ce różań­co­we, z inten­cją wyna­gra­dza­ją­cą za grze­chy świa­ta, sta­nie się nie widzem, ale czyn­nym uczest­ni­kiem tego orę­dzia. Będzie wów­czas goto­wy przy­jąć Ser­ce Maryi za wzór dla swo­je­go życia ducho­we­go w przy­mie­rzu dwóch serc: Jezu­sa i Jego Nie­po­ka­la­nej Matki.
Dnia 8 wrze­śnia 1946 roku na Jasnej Górze bisku­pi pol­scy, pod prze­wod­nic­twem kard. Augu­sta Hlon­da, pry­ma­sa Pol­ski, doko­na­li Aktu poświę­ce­nia naszej ojczy­zny Nie­po­ka­la­ne­mu Ser­cu Maryi. Wzo­ru­jąc się na tam­tym epo­ko­wym wyda­rze­niu Epi­sko­pat Pol­ski w jubi­le­uszo­wym roku set­nej rocz­ni­cy obja­wień, 6 czerw­ca br., pod­czas zebra­nia ple­nar­ne­go odno­wi Akt poświę­ce­nia. Będzie to mia­ło miej­sce w pal­lo­tyń­skim sank­tu­arium na Krzep­tów­kach, zwa­nym potocz­nie „Pol­ską Fati­mą”. Następ­nie zosta­nie on pono­wio­ny w każ­dej die­ce­zji, para­fii i rodzi­nie w świę­to naro­dze­nia Mat­ki Bożej, 8 wrze­śnia 2017 roku.

Umi­ło­wa­ni Bra­cia i Siostry!

Bła­ga­jąc o zba­wien­ne owo­ce jubi­le­uszu set­nej rocz­ni­cy obja­wień fatim­skich, módl­my się sło­wa­mi słu­gi Boże­go Piu­sa XII z 31 paź­dzier­ni­ka 1942 roku: „Mat­ko nas wszyst­kich i Kró­lo­wo świa­ta, poświę­ca­my sie­bie na zawsze Twe­mu Nie­po­ka­la­ne­mu Ser­cu, by Two­ja miłość i opie­ka mogły przy­śpie­szyć try­umf Kró­le­stwa Boże­go, a wszyst­kie naro­dy, żyjąc w poko­ju ze sobą i z Bogiem, mogły nazy­wać Cię Bło­go­sła­wio­ną i śpie­wać wraz z Tobą od krań­ca do krań­ca zie­mi Magni­fi­cat uwiel­bie­nia, miło­ści i wdzięcz­no­ści wobec Ser­ca Jezu­so­we­go, jedy­ne­go źró­dła Praw­dy, Życia i Pokoju”.

Powie­rza­jąc wszyst­kich wsta­wien­nic­twu Pani Fatim­skiej, z ser­ca Wam bło­go­sła­wi­my w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.

Pod­pi­sa­li: Paste­rze Kościo­ła w Pol­sce obec­ni na 375. Zebra­niu Ple­nar­nym KEP w War­sza­wie, w dniu 14 mar­ca 2017 r.