Środa Popielcowa

Śro­da Popiel­co­wa roz­po­czy­na okres czter­dzie­sto­dnio­we­go przy­go­to­wa­nia do naj­więk­szej chrze­ści­jań­skiej uro­czy­sto­ści — Świąt Pas­chal­nych. Wiel­ki Post, bo tak nazy­wa się ten okres, trwa do począt­ku litur­gii Mszy Wie­cze­rzy Pań­skiej spra­wo­wa­nej w Wiel­ki Czwar­tek.W Śro­dę Popiel­co­wą — zgod­nie z kano­na­mi 1251 – 1252 Kodek­su Pra­wa Kano­nicz­ne­go — obo­wią­zu­je wstrze­mięź­li­wość od pokar­mów mię­snych i post ści­sły (trzy posił­ki w cią­gu dnia, w tym tyl­ko jeden — do syta). Pra­wem o wstrze­mięź­li­wo­ści są zwią­za­ni wszy­scy powy­żej 14. roku życia, a pra­wem o poście — oso­by peł­no­let­nie do roz­po­czę­cia 60. roku życia. Pra­wo kano­nicz­ne nie nakła­da na wier­nych nato­miast obo­wiąz­ku uczest­ni­cze­nia w tym dniu w Eucha­ry­stii (cho­ciaż jest to powszech­ną prak­ty­ką, z któ­rej nie powin­no się rezy­gno­wać bez waż­nej przyczyny).

Sam zwy­czaj posy­py­wa­nia głów popio­łem na znak żało­by i poku­ty, cele­bro­wa­ny w Śro­dę Popiel­co­wą, zna­ny jest w wie­lu kul­tu­rach i tra­dy­cjach, m.in. w sta­ro­żyt­nym Egip­cie, u Ara­bów i w Gre­cji. W litur­gii poja­wił się on w VIII w. Pierw­sze świa­dec­twa o świę­ce­niu popio­łu pocho­dzą z X w. W 1091 r. papież Urban II wpro­wa­dził ten zwy­czaj jako obo­wią­zu­ją­cy w całym Koście­le. W tym też cza­sie usta­lo­no, że popiół do posy­py­wa­nia głów wier­nych ma pocho­dzić z palm poświę­co­nych w Nie­dzie­lę Pal­mo­wą poprzed­nie­go roku.(źródło brewiarz.pl)